இரங்கல் கவிதை எழுத என்னால் முடியவில்லை...
எத்தனை பேர் எண்டு எண்ணவும் முடியவில்லை...
முள்ளியில் நின்று வெள்ளி முழைக்குமென்று விழி பிதுங்கியவர்களும்
வாய்க்கால் வழியாக வாழ்வு வருமென்று மன்றாடி நின்றவர்களும்
மனிதாபிமானம் மண்ணில் இன்னும் இருக்கென்று நம்பியவர்களும்
இனி என்னத்தைச் செய்ய என எல்லாத்தையும் இழந்தவர்களும்
சேர்ந்திருந்த செய்தியறிந்தும் செய்து முடித்தனர்...
எதுவுமே நடக்காததைப் போல துடைத்தெடுத்தனர்...
அதையும் வெளியில் தெரியாமல் இருட்டடிப்புச் செய்தனர்...
அப்பாவிகளின் அழுகுரல்கள் அடங்கின...
அவர்களின் நம்பிக்கைகளும் தாகங்களும் அடக்கப்பட்டன...
அவர்களின் உடலங்களும் புதைக்கப்பட்டன...
ஆரார் மாண்டார்? ஆரார் தப்பினர்? ஆரார் இன்னும் இருக்கின்றனர்
அறியாது இன்னும் தவிக்கும் நெஞ்சங்களுக்கு
ஆறுதல் சொல்லவும் என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை...